Uzun zamandır ilk kez dün akşam eşimin bir akrabasına çaya gittik. Giderken de çok sevindik çünkü orada 3 yaşında bir abla vardı. Yolda İnci'ye ablaya gidiyoruz sen onu seveceksin öpeceksin diye anlattım ve çok mutlu oldu.
Giderken uyudu ama varınca uyandı ve ablayı da görünce sevindi. İlk zamanlar peşinde gezdi çünkü Ümran ablası koşturup duruyordu. Bizimki de onun oyun yaptığını sanıyor ve gülüyordu. Halbuki ablasının İnci ile oynamak gibi bir düşüncesi yoktu. Hiçbir oyuncağına dokundurtmadı. Ayrıca iki kere de kızıma tekme atıp düşürdü. :(
Ve en sona sakladığım korkunç kısım, çığlık atmaya başladı. İnci ilk çığlıkta korkup bana sımsıkı sarılarak kafasını hiç kaldırmadan ağlayınca, ve "İnci çok korkuyor ne olur yapma ablası" deme gafletinde bulunulunca çığlıkların ardı arkası kesilmedi. Benim kuzucuğumda kucağımda içini çeke çeke ağladı durdu. En sonunda Ümran ablası muradına erdi biz kalktık evimize döndük.
Ben bu duruma çok bozulduğumu itiraf etmeliyim. Zaten insanlara karşı çekingen kızım bundan sonra çocuklardan da korkacak diye bayağı endişelendim... O yaşlarda çocuklar böyle oluyorsa yandık!
Bugün onunla Cebeci'ye gideceğiz... İşlerim var, sonra da eşimin halasına uğrayacağız. Bakalım Ankaray'a binince ne yapacak? Ya da toplu taşıma araçlarına ilk kez binebilecek miyiz?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder